DİN EĞİTİMİNDE DOĞAL MATERYAL KAYNAĞI OLARAK ÇEVRE

Din eğitimi, insanlara istendik dini davranışları, tutumları ve inançları kazandırmayı amaçlayan bir disiplindir. Din eğitimi, bunu bir eğitim-öğretim iletişimi sürecinde gerçekleştirir. Bu iletişim sürecinde dini içerikli mesajların insanlara ulaştırılmasında pek çok kanal ve materyal kullanılmaktadır. İletişim ve eğitim-öğretimde kanallar ve materyaller mesajların daha kısa ve kalıcı bir şekilde sunulmasında çok önemli işlev görmektedir. Yani eğitim-öğretimin kalitesinin ve verimliliğinin artırılmasında materyal kullanımı önem azmetmektedir. Çevremiz ise bize materyallerin sağlanmasında doğal kaynaklık etmektedir. Kısacası çevremiz, eğitim-öğretim açısından doğal materyal kaynağıdır. Ayrıca çevremizde ister yeryüzünde isterse gökyüzünde olsun var olan canlı cansız her şey materyal olarak kullanılabilir. Nitekim Kur’an’da ilahi mesajların insanlara ulaştırılmasında doğal çevrenin çok canlı ve yoğun bir biçimde kullanıldığını görmekteyiz. Özellikle iman öğretiminde bu durumu çok net müşahede etmekteyiz. Eğitim-öğretim sürecinin önemli ilkelerinden biri somuttan soyuta ilkesidir. Bu anlamda gayb âleminin varlığına, çevremizi oluşturan şehadet âleminin varlıklarıyla ulaşabilmekteyiz. Yine ahlak eğitimi ve öğretiminde özellikle bazı değerlerin çocuklara ve yetişkin bireylere kazandırılmasında her biri, insana bahşedilen birer nimet olan çevremizdeki varlıklar önemli roller üstlenmektedir. Din eğitiminde, özellikle iman ve ahlak eğitim ve öğretiminde çevremizdeki varlıkların doğal mesaj taşıyıcılık özelliklerinden yararlanmak, hem eğitim-öğretimin kalite ve verimliliğine katlı sağlayacağı gibi hem de bireylerin çevreye bakışında bir farkındalık yaratacaktır.