Sezai Karakoç’un Medeniyet Tasavvurunda Tabiat

Bu çalışmada, Sezai Karakoç’un tabiata yüklediği anlam, onun şiirlerinden ve nesir yazılarından hareketle tahlil edilecektir. İslâmî duyarlılığa sahip Karakoç’un tabiat üzerinden verdiği mesajlar aslında günümüzde “ilhamını” kaybeden, tabiatı hor ve müsrifçe kullanan insanlığa bir reçete mahiyetindedir. Ayetleri, peygamber kıssalarını şiirlerine konu edinen şair, hayalini kurduğu medeniyeti anlatırken deniz, göl, yağmur, gökyüzü, dağ vb. tabiat ögelerinden söz eder. Bu ögeler vasıtasıyla bir medeniyet tasavvur etmek ister. “Diriliş” ilhamını oluşturmak gayesinde olan şairin kitaplarına verdiği isimler dahi tabiat ile ilgilidir: Monna Rosa (Birinci: Bahar Sağnağı), Şahdamar (İkinci Sağnak: Ateş Sağnağı), Körfez (Üçüncü Sağnak: Göl Sağnağı) vb. Ayrıca Karakoç, İslâm medeniyetindeki tabiat anlayışının yanı sıra eserlerinde başta Yunan, Roma ve Mısır medeniyeti olmak üzere medeniyetlerin doğuşu ile tabiat arasında bağ kurar. Ayrıca, makalede modern zamanlarda insanın tabiata verdiği zarar, değişen “modernleşen” kentli insanın tabiat algısı Karakoç’un “gelenek” anlayışı çerçevesinde irdelenecektir. Neticede çalışma, ekoeleştirel bir yaklaşımla insan-tabiat etkileşimini incelemek; din, insan ve tabiat üçgeninde çevre sorunlarına edebiyat penceresinden bakmayı amaç edinmiştir.