Sürdürülebilir Kırsal Kalkınmada Millî Bir Model Olarak Ahilik

Türkiye’de kırsal kalkınma politikalarında, Avrupa Birliği ile sürdürülmekte olan tam üyelik müzakerelerinin bir gereği olarak yapılan yasal ve idari düzenlemelerde AB istek ve yöntemleri ağır basmaktadır. Hâlbuki AB kendi ihtiyaçları doğrultusunda koyduğu hedeflere ulaşmak maksadı ile kullanılacak fonlar oluşturmaktadır. Kırsal kesim AB’nin belirlediği kriterler ışığında ve alanlarda projeler ile üretim yapmak ve bu fonlardan yararlanmak zorunda kalmaktadır. Bu durum, kırsaldaki halkın milli ihtiyaçlar doğrultusunda üretim yapmasını, halkın bilinç düzeyinin arttırılıp eğitilmesini ve ilgili üretim faaliyetlerinin sürdürülmesini zorlaştırmaktadır. Çünkü kırsal kesimin entelektüel sermayesi AB projelerini desenleyip bunlardan yarar sağlayabilecek düzeyde değildir. Devletin bu noktada kalkınma ajanslarının ilgili projelerini “bölgesel düzeyde” desteklemek ve koordinasyonu sağlamak gibi görevleri söz konusudur. Bu da Anadolu’da kurulan ve temel doktrinleri halka manevi değerler edindirmek, milli bir ekonomi oluşturmak, yerleşik hayata geçip şehirler kurmak, şehirlerdeki Rum ve Ermeni tüccarlarla rekabeti sağlamak, esnaf ve sanatkârlar arasında dayanışma ve yardımlaşmayı temin etmek olan Ahilik teşkilatlanmasını baz alarak yerli bir model oluşturmakla mümkün olabilir. Buradan hareketle bu çalışmada öncelikle Türkiye’deki mevcut kırsal kalkınma modelleri olumlu ve olumsuz yönleri ile incelenecek, ardında da Türklerin Rönesans’ı olarak adlandırılan ve Osmanlı ile beraber tarihe karışan Ahilik Teşkilatlanmasını temel alan kırsal kalkınmada sürdürülebilir yerli bir kalkınma modeli önerisine yer verilecektir.