Semavi Dinler Geleneğinde Sürdürülebilir Bir Çevre Anlayışının Teolojik Temelleri

Dinler, temelde benzer hareket noktaları olmakla birlikte yaşadığımız ortamı ihata eden çevreye yönelik kendilerine has mesajlar vermektedir. Bu mesajlarla tabiattaki tüm varlıklara farklı ölçütlerde değerler yükleyerek onlar hakkında kayıtsız kalmadığını ortaya koyar. Dinlerin çevreye olan bu ilgisi, insana beraber yaşadığı ortamda canlı cansız her varlıkla bir ahenk içerisinde bulunmayı öngörmektedir. Nitekim dinlerin bu öngörüsü insanlığın içerisinde yaşadığı çevreye ilişkin tavrına ahlaki ve ilahi bir dayanak teşkil etmektedir.Semavi dinler geleneğinde tabiat, bizzat Tanrının bir eserdir. Bu dinlere göre tabiat, Tanrının varlığı, birliği, sonsuz kudreti ve sınırsız ilminin bir delili biçiminde algılanmaktadır. Esasında bu dinler, tabiatta kutsal bir niteliğin varlığı konusunda hem fikir olmakla birlikte bunun bir düzen, amaç ve anlamının bulunduğuna inanırlar. Bu bağlamda semavi dinler, günümüz dünyasında insanlığın çevreye karşı duyduğu sınırsız saldırganlığını ve açgözlülüğünü gidermenin en etkin yollarından biridir.Sürdürülebilir bir çevre anlayışının idamesinde temel görev insana düşmektedir. Zira insan, semavi dinlerde yeryüzünde Tanrının halifesi olarak görevlendirilmiştir. Tanrı en güzel bir biçimde yarattığı tabiatı insana emanet etmiş ve bunun gereği olarak onu korumayı da insana yüklemiştir. Nitekim bu dinlerin kutsal kitapları Tanrının yarattığı her şeyi tam ve eksiksiz kabul ettiğinden tabiatın da kutsal bir nesne olduğunu vurgulamıştır.