“Madem yapan bilir, o halde bilen konuşur” Yaklaşımıyla Çevre ve Etik Değerler

Modernizm ilericidir ve doğrusaldır. Yenilikleri keşfeder, uygular sonrasında da yan etkilerini bertaraf etmeye çalışır. Doğrusal bilim adamı bu etkilerle uğraşırken maddeye odaklanıp manayı unutur. Nasıl bir telefonu kullanabilmek ve tam manasıyla kavrayabilmek için kullanma kılavuzuna bakılıyorsa, evrenin işlevlerini ve etkili kullanımını öğrenmek ve manasını tam olarak kavramak için bir el kitabı gereklidir. Bu el kitabı da Kuran’ı Kerimdir. Kuran-ı Kerim’in manalarını kavrayabilmenin bir yolu ise kitabımızın bu asra bakan tefsiri, Bediüzzaman Said Nursi’nin eseri, Risale-i Nur’u anlamaktan geçer. Nur risaleleri, manadan maddeye nasıl gidileceğini, fıtrata uygun nasıl yaşanacağını anlatır, hayata doğrusal değil döngüsel bakmayı öğretir ve manasız bir hayat çıkmazında boğulmaktan insanlığı kurtaracak formüller sunar. Risalelerde evrenin iktisat, temizlik ve israfsızlık esasları üzerine kurulduğu söylenir. Evren yaratıldığından beri de bu esaslara göre işletilmektedir. Her şeyin icadında ve işletilmesinde en hafif suret, en kısa yol, en kolay tarz ve en faydalı şekil takip edilmektedir. Ekoloji gözlüğüyle bakıldığında; tabiatta geri devir, geri kazanma mekanizmaları çalıştığı görülmektedir. Hiçbir şeyde israf olmadığı gibi, hiçbir şeyde ölçüsüzlük de yoktur. Canlı, cansız her varlığın bu sistem içinde vazifesi vardır. İnsana düşen vazife ise, bu intizamı bozmak değil, o nizama ayak uydurmaktır. Buradan hareketle bu çalışmada manadan maddeye geçişte etik değerler, çevre perspektifinde Kur’anî bakış açısıyla değerlendirilecektir.