Vahiy Kaynaklı Çevre Duyarlılığının Tabiatı Koruma Sorumluluğuna Etkisi

Allah, kâinatı tam bir ölçü, denge ve nizam içerisinde yaratmıştır. Tabiatın doğal varlığında ve işleyişinde denge ve düzen hâkimdir. Kur’an, Allah’ın ayetleri ve insana emaneti olarak gördüğü kâinat ve değerlerinin korunmasına yönelik itikadî, ahlâkî ve hukukî önlemler getirmiştir. Tabiatın Kur’an perspektifinde Allah’ın ayetleri ve Allah’ı tesbih eden varlıklar olması, elbette O’na inananlar üzerinde çok büyük etki yapacaktır. Kurallar, ölçüler ve değerler bütünü olan kültür, uygarlıktan uygarlığa değişmektedir. İslam kültür ve medeniyetinin kaynağı ‘vahiy’dir. Çağımızda insanın ve uygarlığın önüne geçen teknoloji, vahiy kültürünün denetiminden çıkmış, dünya, onun doğurduğu kriz ve kaostan kurtulama imkan ve umudu neredeyse yok olmuştur. Getirdiği bütün ibadet, ahlâk ve hukuk ilkeleriyle insana “Allah’a karşı kulluk bilinci” ve “Allah’a bilinçli kulluk” düzeyinde amel ve eylemler telkin ederek insanı bütün bu kâinatın tek sahibi ve hâkimine ve O’nun yaratıklarına saygılı olmayı öğretir. Her zaman ve mekânda insan-gayb ilişkisi önemli ölçüde doğal çevre üzerinden sağlandığından, Kur’an konuyla ilgili pasajlara genişçe yer vermiştir. Bir Müslüman açısından çevrenin korunması, sadece insan sağlığı ve gelecek nesillere karşı onun bir sorumluluğu şeklinde düşünülmemelidir. Yeryüzü ilâhî kudretin koyduğu bir denge ve nizam içerisinde yürümektedir. Bu tebliğde, Kur’an’ın getirdiği çevre ahlâkı ve tabiata karşı duyarlılığa sağladığı katkı ele alınacaktır.